(9.03.1840--15.04.1900)
“Яснавяльможнай пані, напэўна, вядома,
што яе высакароднаму сыну я абавязаны
ўсёй сваёй будучыняй; мабыць і да
сянняшняга дня я абіваў бы без усякай
карысці віленскі брук, калі б не ягоная
шляхетная дапамога...”
З ліста Ф. Багушэвіча да А.
Карловіч ад 26 жніўня 1865 г., Нежын
Лукішкі. Пляц. Натоўп маўчыць, чакае.
Пятля чарнее, як змяя, якая
З усходу прыпаўзла да нашай волі,
Каб мы не зналі лепшай светлай долі.
І ты ў натоўпе, быццам сэрца ў целе
Паўстанца, што яшчэ жывы, але
Надзею на змаганне ўжо ледзь цепле.
Жыццё, як снег на веснавым святле,
Знікае і слязой цячэ па твары
І ўжо Кастусь, нібы ў звана язык,
Вісіць пад небам, дзе дымяцца хмары,
І ты ў натоўпе, як у горле крык,
Стаіш, не знаючы як жыць у Вільні
Цяпер, калі натоўп маўчыць, чакае,
Калі пятля, нібы змяя жывая,
І Вільня ўся, нібыта склеп магільны,
З якога хочацца ўцячы, каб жыць,
Каб потым скрыпка з дудкай на крыжы
Заплакалі аб лепшай светлай долі...
Нічога ўжо не зменіцца ніколі
І ты па бруку віленскім брыдзеш,
Нібыта крыж у Беларусь нясеш...
28.03.2005