Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

балады

Сярэдняя: 4.2 (195 галасоў)

Уцякайце ж вы, нашы дзетачкі,
А куды ўцякаць — мы не ведаем,
Ратавацца як — не навучым вас:
Жываглот ідзе страшна-жудасны,
Вурдалак ліхі, ненажэрны цмок,
Той, хто ўлёт ляціць, хоць і сам без крыл,
Хто і без кап'я працінае ўсіх,
Без мяча сячэ — не стамляецца
I без паліцы забівае ўсіх,
Хоць зусім без ног, а ўслед гоніцца,
Хоць не мае рук, а хапае ўсіх,
Есць спрытна людзей без спатолення,
Hi старых-малых не шкадуючы,
I пасля яго — вёскі мёртвыя...
Уцякайце ж вы, малалетачкі,
Хоць мы ведаем — не ўцячэце вы:
Ён дагоніць вас, кожан-кожнага,
Знойдзе ўсюды сам, пахаваных вас,
Забярэ з сабой, кволых, сцішаных,
Бо страшыдла той — голад, дзетачкі...



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Цячэ з рассечыны бярозавай
гаркавы, нібы матчыныя слёзы,
празрысты, як бруістая крыніца,
сок-крывіца.
Мяне даймае стынню вечаровай.
…Здаецца, нехта стогне,
нехта плача –
так жаласліва, па-дзіцячы,
а то – і ціха, і бязмоўна…
Як быццам просіць дапамогі.
А я – знясілены з дарогі –
прыпаў без змогі, у здранцвенні,
да той бярозкі, да карэння.
І чую: праз сувой стагоддзяў
таемны голас слых лагодзіць:
«Хлапчына добры, пакляніся,
што зможаш ты мне пакланіцца…
бярозцы гэтай, як каханай,
людзьмі і Богам занядбанай.
Ды толькі – ранняю парою…
З расою, з зорамі, з зарою…
І так тры дні. Ці чуеш ты,
хла-а-пчы-ы-на?..
І стану я –
князёўнаю-дзяўчынай!
А не –
марнець бярозкай мне
з ліхое волі…
І не спаткацца з любым
аніколі…»
І голас сціх, замёр.
Адзін залётнік вецер
палошча, як шацёр,
бярозкавае вецце.



Сярэдняя: 4.7 (68 галасоў)

(2.11.1909—13.10.2001)

Жыццё прайшло, як кніга прачытана...
Жыццё прайшло, нібы святло ўзарвана
І Храм разбураны на ўзгорку тым,
Дзе ўсё, як сон, дзе ўсё, як райскі дым...

Жыццё прайшло, але было жыццё,
Нібы на дрэве высахлым лісцё
Было.
І больш ніколі ўжо не быць
Пад гэтым небам, дзе аблокам плыць,
Табе і мне, і гэтаму святлу
Падобнаму на вострую стралу,
Што пранізаўшы нашу цемнату,
Ляціць далей і плача на ляту...

Жыццё прайшло, нібыта дзень прайшоў,
І паўзлятала вараннё з крыжоў,
І свечкі захлынуліся святлом,
Нібы згарэў стары гасцінны дом...

13.10.2001



Сярэдняя: 4.6 (19 галасоў)

(12.02.1746—15.10.1817)

“Амерыка, бывай! Вяртаюся дахаты!”—
Твой голас, нібы чайка белая, ляціць
Над пенай хваль, што нібы дым вайны
кудлаты
Віруе за табой, каб ты не змог любіць
Вайну, якая не за волю і не за Айчыну,
Не за любоў... І ведай, што паўстанню быць,
Бо нельга болей жыць так, каб тваю радзіну
Чужак няволіў, прымушаў сваё забыць.
Ды не забыць сваё! Яно сваё ад Бога,
Як любая зямля, як мова, як крыжы,
Як гэтая твая дамоў праз свет дарога
Самотная, як восенню штодня дажджы...

І заўтра вернешся ты ў родныя пенаты,
Прыгожы, генерал і ўсё шчэ малады.
І будуць поспехі ў цябе і будуць страты,
І ўсё забудзецца на змрочныя гады
У родным краі, каб пасля ізноў успомніць
Цябе нам не чужога па крыві, душы,
І вольнай Беларусі залатыя промні
Заззяюцца цвікамі і ў тваім крыжы...

17.07. 2008