(1800—1875)
Ты тут нарадзіўся і ты ўжо тутэйшы,
Як гэтае неба, як гэта зямля,
Дзе кужаль бялее, чарнее ралля.
І ты ўжо за бацьку крыху весялейшы,
Бо тут нарадзіўся, ды гэту самоту,
Нібыта рачулку, што выйшла з-пад лёду,
Не любіш, бо лёд акрываўлены, белы,
Нібыта фальварак у попел згарэлы,
Плыве прад табой па вадзе, як па дыме,
І ўжо касінераў ніхто не падыме
Пайсці і змагацца за долю, за волю,
Якой ты не можаш, стары, зразумець.
І будзеш начамі ў цямнечу глядзець
І слухаць, як вецер, ламаючы голле,
У парку шуміць і варонаў пужае.
А снег растае і вада ў свет сплывае,
Як тое, што тут адшумела, было
І побач з табой, нібы прывід, прайшло…
5--7.12.2005