У Еўропе, на Зямлі
ёсць цудоўнейшае месца,
люд жыве тут невялікі -
Беларусамі завецца.
Тут балоты і рачушкі,
азярышчы і лясы…
І, павольна-небягучыя,
песен края галасы.
Небагаты край, здаецца…
А прырода – чысты рай.
Беларуссю ён завецца.
Гэта мой, з дзяцінства, край.
Край, дзе мараю нясбытнай –
“лепей жыць, не як нібудзь”…
Але ўлады дабрабыту
не давалі, й не даюць…
Што дзіцёнку тыя “ўлады”?
То: бацькам яны – паны.
І ў маленцтве – ўсё да ладу,
без уладарнай маны !
Летам хлапчуку – раздолле !
З вопраткі – адны трусы.
А навошта нешта болей…
Ён бяжыць кудысь басы…
То, купацца зазывае
сябра з нейкага двара;
то, суніцы паспяваюць
на ўзвышшах, ля Дняпра.
У спякоту, ды й з абрыву,
ды й з разбегу, ўніз… Ой-ёй!..
Бо высока і жахліва…
Але дзяўчатам ты – герой !
А суніцы… асалода…
Бо цукерак – не было!
Што дзіцячая свабода?
Гэта – воля для малога!
З раніцы, да позняй ночы
клопат мноства ў пацанят.
Бо: займацца тым, што хочаш,
гэта – не спаўняць загад.
Не, канешне, штосьці трэба
па двары дапамагчы…
На світанку схопіш хлеба,
з ганка скок, каб уцячы…
…матчын голас:
-Сынку, дзе ты ?
Паручэнняў табе шмат.
Мамка,.. хутка ж пройдзе лета…
Спраў… хвіліначкі няма!
…маці просіць… ёсць прычына…
Не прыказвае, бо – маць.
Хоць маленькі, а – мужчына.
Маці трэба памагаць.
Нацягаць вады з калодца.
З рэчкі – грады каб паліць.
Вось ужо ў зеніце сонца,
а яшчэ: рабіць, рабіць…
Трэ “бярозкі” панадзерці,
і ў свінарнік накідаць…
Божа… спраў,.. ажно да смерці…
А калі ж пазагараць?
Справадзіць гусей к балотцу,
бульбы з пограбу дастаць.
І яшчэ,.. яшчэ…
І хлопцу –
дня ўсё меней – пагуляць.
Праўда, ля калодца – стрэча.
Канапатая Ларыска тут.
Шып-заноза ў пальцы. Енча…
Выцягнуць няма каму.
Разглядаеш гэты палец,
бачыш, праўда, штось тырчыць…
Вось ужо і “дохтар” малец.
Трэба хворую лячыць.
Палец у рот, зубамі цапнеш!
Бо, які ў мальца “струмент” ?
Шчэпку ціха з пальца цягнеш…
Зубы ў “дохтара” – пінцэт.
Каля рэчкі, зноў, цікава…
Хлопцы ловяць уюна.
Ды, не так, зусім не спраўна !
Трэба ж паказаць, як правільна.
На гародзе, пад бацвіннем,
у бульбянай бараздзе –
жаба, тоўстая, як свінка.
Мух наелась, ледзь паўзе.
Дзе жыве яна ? Цікава…
І дзе будзе зімаваць ?
Не спужалась, не ўцякае…
І ёй цікава назіраць
за вялізным чалавекам…
Для яе я – не хлапчук.
Але доўга дзівавацца некалі…
Калі вольным быць хачу.
Паручэнні – гэта праца.
Працу трэба парабіць.
А хлапчук усёж мае рацыю,
як турботы палюбіць.
Справа ў тым,
што ў кожнай працы,
калі добра паглядзець,
стрэнеш розныя дзівацтвы,
каб над імі разумнець.
Вось і скончылісь маркоты.
Маці скажа:
-Дзякуй, сын.
І… бяжыш сярод спякоты –
вольны,.. шчаслівы,.. басы…
… калісь прыснілась мне,
што дзесьці “там” я нарадзіўся…
Мой Родны Кут,..
дзе ж ты згубіўся…
9 ліпеня 2011г.