Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алег Буйніцкі

Сярэдняя: 3.5 (32 галасоў)

Выйшаў з хаты пагуляць…
Можа зазірну ў магАзін…
Не, не то, каб што купляць…
Глянуць толькі,.. разі…
…нехта ж, чую, нада мной, хоча мяне зглазіць…
Выйшаў з хаты, пахадіць…
Ну, па рынку пакруціўся ,.. тое яшчэ месца…
Не, ня то, каб што купіць…
Проста наглядзецца…
…нехта ж, чую, нада мной, здекліва смяецца…
Выйшаў з рынку, ды й, бачком…
У гастраном, бо хлеба ж надыць…
Можа, хлеба з малачком…
…нехта ж, чую, нада мной, мяне жа, смачна ганьбіць…
У магазіне, каб нічога…
Дык няпраўда,.. тое-сёе ёсць…
У мяне ж, як у малога…
Унутрах: і плач, і злосць…
…нехта ж, чую, нада мной, як у горле косць…
Эх, дарэмна ў магазін ногі мяне носяць…
Бо – перашкаджаюць вочы…
Ой, паесці мне калі б,.. досыць…
Ці жывот чагота хоча…
Ці душа чагосьці просіць…
…нехта ж, чую, нада мной, здекліва рагоча…



Сярэдняя: 4.7 (311 галасоў)

... паэт на Беларусі - болей чымсць Паэт …
+……………………………………………….+
«Спачатку было – Слова.
і Слова было у Бога.
і Слова было – Бог.»
(Евгелле ад Іаана).
*+*
*** Жывы Паэт - нікому не патрэбны...
і не таму, што дрэнны.
Ён – паэт.
І ён - Паэт – ад Бога.
Яму патрэбнае – нямнога.
Таму і Верш яго – ад Бога.
Жывы Паэт – нікому не патрэбны…
Ні люду –
бо людзям рэальных рэчаў трэба многа,
а Верш - не кіўбаса, ні вопратка, ні хата.
Тым больш уладзе –
Уладa, ў цемры, лепш заб’e Паэта!
Бо ў ўлады, грабяж люда – мэта.
А вось Паэт – не падуладны –
ні цару, ні кату!
Ён - Вершам цягне свой народ да Свету,
і да Свята.
Жывы Паэт нікому не патрэбны -
няма Прарокаў на свёй Айчыне.
Паэзія – ні золата, ні срэбра,
і, нават, не кажух аўчынны...
З багаццяў у Паэта – толькі – Слова,
якое ён бярэ ад Роднай мовы,
і так складзе адно к другому,
што усім становіцца свядома:
дзе - ісціна, а дзе - Хлусня!
дзе - Чысціня,
а дзе - ванючая брыдота.
А Праўду зведаць - не усім ахвота,..
бо грэшны мы...
Таму - навошта лішняя турбота:
не нагружай, Паэт,.. пішы,..
кладзі у архыў,..
чакай смяроты …
Жывы Паэт – нікому не патрэбны !
Жыве - пісака пахвалебны.
Багаты ад улады, і,
як свіння, адкормна-хлебны …
Жыві – Паэт !
Бо ты – патрэбен!
Табе ня ведама каму...
Вядома гэта Богу лепей !
Таму – цягні сваю «карму»...



Сярэдняя: 4.4 (62 галасоў)

Здаецца,
маці дзесь недалёка тут...
Дня не хапае ёй,
ажно да ночы
мітусіцца,
вечна ў клопатах...
І цягне – да яе заскОчыць мне...

І пасядзець,
з ёй побач,
без якой там справы...
І выслухаць усё, што яна хоча...
Смакуючы матулі маёй стравы...

Пачуць далёкія ўспаміны,
з яе дзяцінства і юнацтва...
Няспешна каб плылі хвіліны...
Ды толькі,
позна сустракацца...

Няма матулі…
А – ніяк не верыцца,
што больш не зазірну у вочы матчыны...
Мінулы Час ужо не вернецца...
Але, у памяці маёй –
жыве, нястрачаны...

Скрозь Час,
я пупавінаю з табою звязаны...
Я твой сыночак,
твой малЕнькі Алічка...
Табе – жыццём сваім я абавязаны...
Матулечка мая, Багіня-мамачка...
*+*
6 верасня 2014 г.



Сярэдняя: 2.7 (43 галасоў)

"таможанны саюз".
Каб выцягнуць дзяржаўныя вазы з балота,
а ў адзіноцтве гэткае - маркотна,
сабралісь раз: Казёл(?), Асёл(?) і Мішка(?)
Таможанны зрабіць квартет...
Глядзяць, іх трое...
Для квартэта штось ня тое...
-Да нас хутчэй,- паклікалі Мартышку(?)...
А тая: -Не !
Патрэбны акуляры мне,
"да смерці"!
Каб лепей бачыць, на які мне воз залезці.
Крычаць, таўкуцца, бо –загрузлі моцна:
Лебядзь(?), Рак(?), ды Шчука(?)...
Вазы жа і паныне там,..
з людьмі, ў балоце...
Вось вам такая праўда-су...

31 жніўня 2011г.