Неспадзявана старасць падышла.
А я сябе старым яшчэ не чую.
Як брамку,
што сарвалася з шула,
паправіць долю ўласную хачу я.
Усё было. І блага. І дабро.
Што важыць больш?
Рахунак наспявае.
А чорт настырна лезе пад рабро,
няўзнак яму,
што галава сівая.
Ах, маладосць!
Яна сышла,
як госць.
З гурмой сяброў.
З бяздумнай весялосцю.
Чаўпецца ў брамку
векавая злосць.
Ды клямку
не адкіну перад злосцю.
Хай дабрынёю поўніцца душа.
Хай дабрыня і ў сэрцы запануе.
Нібыта ўвосень яблыкі з каша,
спагаду ўсім пакутным прапаную.
Прад імі брамку я не зачыню.
Для іх мая сядзіба не пустая.
Хрыстос па свеце сеяў дабрыню.
Яна ўва мне нарэшце прарастае.
Неспадзявана старасць падышла.
Гады атрэсла. Як вятрыска ліпу.
А я прыладзіў брамку да шула,
каб шчыра адчынялася, без рыпу.