Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

жыццё

Сярэдняя: 4.6 (16 галасоў)

"Кінутая сядзіба"

Стаіць хата а над ей
Сумна ветры веюць
Хмары ходзяць,дождж ідзе
Тут ні жнуць ні сеюць
І з дакорам глядзіць хата
Хто ў гэтым вінаваты?
Дах прагнуўся,трэснуў комін
Паваліўся плот
Не чуваць людской гаворкі
Не снуе народ ...
Дзе ж вы людзі,дзе вы дзеці?
Параскідвала па свеце
Не відаць цяпер сцяжынкі
Двор парос травою
У агародзе крапіва побач з лебядою
І няма гаспадара
Дзесьці на пагосьце
Рэдка птушка ненарок
Завітае ў госьці
За хлявом глядзіць маркотна
Састарэлы сад
Разбрыліся па ўзмежку
Чэзлых вішань рад
Стаіць хата-небарака
Стаіць нездаецца
Дожджык пройдзе і слязой
На зямлю пральецца...



Яшчэ не ацэнена

"Здыму кватэру за інтым."
Жартуе нехта? Ці — сур'ёзна?
Курам на смех! І, разам з тым,
Гучыць адчайна, нават слёзна!

Жыллёвы крызіс дастае?
Ці "дрэннай" моладзі распуста?
Ў народа грошай не стае?
Ў кішэнях звяла ўся "капуста"?

Здаваць пакойчык за інтым...
Адкуль такі дзікунскі "рэверс"?
З Парыжу, кажуць... Гэта ў ім
З’явіўся грэшны "соntrе сеrvісе".

Прадажа цела — каб пражыць
На "пай" сярэдняга заробку…
Як існаваць, каб не грашыць?
Няўжо — у цемру паасобку?

Пайшоў па свеце моды ўзбрык...
Лягальны ў фінаў "соntrе сеrvісе"…
Ў Маскве ўжо попыт гэткі ўзнік...
І ў нас ужо "казычуць нервы".

"Здаю... здымаю... за інтым..."
Аб’явы брудныя змясцілі.
Не важна, як, не важна, з кім, —
Каб толькі ў хату жыць пусцілі...

"Прадам сябе! Патрэбны дом!"
Душа заходзіцца ад жаху…

Як добра сёння быць катом!
Ці, на худы канец, сабакам!

Па матэрыялах Настассі Занько - газета “Звязда” № 45 ад 1 снежня 2010, ўкладка "Чырвонай Змены".



Яшчэ не ацэнена

* * *
Дзень адышоў.
Спакойны і звычайны.
Яшчэ адзін. Нічым ён не здзівіў.
Прывычна адпішчаў уранку чайнік.
І дождж самотна слёзы свае ліў.

Дзень адышоў.
Не пазваніла блізкім.
І ні радка ў сшытку не лягло.
Здароўе зноўку турбавала ціскам.
Крыху трывожна на душы было.

А дзень не пажадаў мне
”Добрай ночы!”
Пашлёпаў напрасткі. У небыццё.
Адбіў гадзіннік. Змружваюцца вочы.
…На цэлы дзень паменшала жыццё!



***

Яшчэ не ацэнена

Жыцце-тэатр,а людзі ў ім акцеры...
Вільям Шэкспір,і сапраўды ўсе так.
Акцеры мы,але ж і рэжысеры,
Бо ставім мы свайго жыцця спектакль.

Мы самі выбудоўваем сюжэты
І павароты ўсе сваіх дарог.
Адначасова стомленаму свету
Мы прамаўляем доўгі маналог.

Шчасліўчыкам,відаць,не будзеш век ты,
На тэатральнай сцэне-штурхатня.
Бываюць і правальныя праекты,
Здараецца нікчэмная гульня.

Згуляць хоць як-заўжды вялікі сорам,
А б'юць у ладкі-радасна да слез.
Прыемна быць уласным рэжысерам,
Ды рэжысер галоўны-гэта лес.



***


***