Быў. Ёсць. Буду.
Таму, што заўжды, як пракляты,
Жыву бяздоннай трывогай,
Таму, што сэрца маё распята
За ўсе мільярды двухногіх.
За ўсіх, хто ўздымае цяжкія разоры,
Хто ў гарачым пекле металу,
За ўсіх, хто змагаецца з небам і морам,
За жывых і за тых, што сканалі.
За ўсіх, хто крывёю піша
Ў нязгодзе
З рабства подлай дарогай,
Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы
Паўстане нават на Бога.
За ўсіх, хто курчыцца ў полымі вёсак,
Хто ратуе краіну ад краху,
За ўсіх, хто бясстрашна глядзіць у нябёсы
З барыкады,
З пушчы
I з плахі.
Хто са смерцю гаворыць з вока на вока,
З яе усмешкаю ветлай,
I ўсё ж узводзіць — нясцерпна далёкі —
Храм наш агульны і светлы.
А калі ён горда заззяе ў зеніце —
Непарушны — ўзнясецца ў неба,
Вы з распятага сэрца кроплю вазьміце.
Апошнюю.
Болей не трэба.
I няхай яна збоку, недзе на ганку,
Дагарае й дзяцей не страшыць.
На граніце любові,
На граніце світанку,
На граніце велічы вашай.
Не трэба пераводзіць гэта на
Не трэба пераводзіць гэта на расейскую.
Такі верш павінен гучаць па-беларуску. У гэтым ягоная моц і веліч. Дажыць бы да таго часу, калі беларуская мова будзе звінець на поўны голас, як мае быць, а не так, як зараз - употай, сярод манкуртаў, што не памятуюць ні сябе, ні сваёй існасці.
Жыве Беларусь, нягледзячы ні на што!
Был. Есть. Буду. . Был. Есть.
Был. Есть. Буду.
.
Был. Есть. Буду.
Затем, что свой век, век проклятий,
Живу бездонной тревогой.
Затем, что сердце моё распято
За миллиарды двуногих.
.
За всех, подымающих пашню в разорах,
Тех – в горячем пекле металла,
За всех, кто сражается с небом и морем,
За живых и тех, что не стало.
.
За всех угнетённых,
Чьи письма – кровью
Из рабства подлой дороги,
За Край Свой Родимый, за все Народы
Восставших даже на Бога.
.
За всех, кто свой край спасает от краха,
В агонии сёл, не заплакав.
За всех, кто глядится в небо – без страха
Из пущ,
Баррикад
И с плахи.
.
Кто с глазу на глаз со смертью, карминной
Её улыбкой приветной,
И всё ж возводит – в дали нестерпимой –
Храм наш всеобщий и светлый.
.
И вот вознесётся он гордо в зените –
Нерушим – воссиянное чадо,
Вы каплю с распятого сердца возьмите –
Ту, последнюю.
Больше не надо.
.
И пускай она рядом с крылечком заветным
Догорает, детей не стра́шит
На граните любви,
На граните рассвета,
На граните величия вашего.
.
(перевод с белорусского
Б.Полонской)
Вельмі выдатны і мілагучны
Вельмі выдатны і мілагучны верш,мяне вельмі крануу за душу))))))))