Хоць дождж і б’е,
і лашчыцца,
А ты усё адно
У сінім лёгкім плашчыку
Сьпяшаешся ў кіно.
Куды ад суму дзенешся? —
Ня ведае ніхто.
З маўкліваю надзеяю
Брыдзеш каля платоў.
А потым чуйна слухаеш
Чужую казку слоў.
Пакуль у цёмным клюбе
Ня ўспыхне зноў сьвятло.
У сэрцы ўсё ня месьціцца,
Дый некаму аддаць...
Ідзеш за жоўтым месяцам,
Блішчыць сьлюдой вада.
А хутка тут засьцюдзіцца
Сьняжынны карагод.
Ты верыш: нешта збудзецца
Цяпер, а мо праз год.
...Хоць дождж і б’е,
і лашчыцца,
А ты усё адно
I заўтра ў лёгкім плашчыку
Сьпяшаешся ў кіно.