Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Сяргей Законнікаў

Нарадзіўся 16 верасня 1946 года ў вёсцы Слабада Бешанковіцкага раёна Віцебскай вобласці ў сям'і настаўнікаў. Закончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта (1969). Працаваў настаўнікам у Барысаўскім раёне, карэспандэнтам раённай газеты «Патрыёт» (г. п. Ушачы), сакратаром Ушацкага райкома камсамола, загадчыкам аддзела сельскай моладзі ў «Чырвонай змене», карэспандэнтам аддзела літаратуры і мастацтва газеты «Звязда». З 1978 года інструктар, а з 1979 — загадчык сектара мастадкай літаратуры аддзела культуры ЦК КПБ. Доўгі час узначальваў рэдакцыйны калектыў часопіса «Полымя» (1986–2002). З 1990 – член Рады Саюза беларускіх пісьменнікаў.

З вершамі выступае з 1963 года. Аўтар паэтычных зборнікаў «Рунь» (1970), «Бяседа» (1973), «Устань да сонца» (1976), «Пакуль жыве мая бяроза» (1981), «Вера, Надзея, Любоў» (1983), «Прысак часу» (1986), «Сутнасць» (1987), «Вечная далеч» (1987), «Заклінанне» (1991), «Святая воля» (1993), «У вочы вечнасці гляджу» (2000), «Лістам дарога запала» (2000), «Гэта мы» (2007), эсэістычна-публіцыстычных твораў «Беларускае сэрца» (1993), падарожных нарысаў «Вячэра пад райскім дрэвам» (1993).

Узнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны», медалём, ордэнам Украіны «За заслугі» III ступені (2006), ганаровай граматай Вярхоўнага Савета БССР. За кнігу лірыкі «Пакуль жыве мая бяроза» ўдастоены звання лаўрэата Літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова (1982). Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі імя Янкі Купалы (1992) за кнігу «Заклінанне». У Польшчы уганараваны Міжнароднай літаратурнай прэміяй імя Вітольда Гулевіча (1996) за кнігу «Чорны конь Апакаліпсісу». На Украіне С. Законнікаву прысуджана Міжнародная літаратурная прэмія імя Рыгора Скаварады за цыкл вершаў «Жыві, Украіна!» (1997).

zakonnikou.jpg


Яшчэ не ацэнена
I з далёкіх,
                   і з блізкіх дарог
Лёгкі крок на матчын парог,
Хоць і вісне, як хмара,
                                       знямога,
Цяжалее хатуль зім і лет...
А ў матулі адна дарога,
А ў матулі дарога — трывога
За цябе,
              за людзей,
                                 за ўвесь свет.


Сярэдняя: 4.5 (24 галасоў)
I стаю я, жыццё, прад табой...
Ты дарма хмурыш бровы сурова –
Ціха
        вера,
                 надзея,
                             любоў
Шэпчуць мне запаветныя словы.
Захлыне грозных дум глыбіня,
Часам роспач пагрукае ў дзверы,
Толькі з променем новага дня
Птушанём заварушыцца вера.
Жыць трывожна на свеце, калі
Хмар злавесных гайня не радзее,
Ды над лёсам людзей і Зямлі
Свеціць зоркай бяссоннай надзея.
Прага шчырасці, роднасці зноў
У нязведанасць торыць дарогу.
Спеліць сэрца адважна любоў,
Выцясняючы сум і трывогу. 
Сёстрам тром я адданасць збярог.
Што ў душы, тое будзе і ў слове.
Засяваю свой сціплы аблог
Зернем
             веры,
                      надзеі,
                                 любові.


Сярэдняя: 4.9 (10 галасоў)
«Ніхто!» —
Гэта слова ня ведае страху,
Прыйшло і сказалася,
З тым і жыву.
Яго прамаўляю, нібыта на плаху
З адчайнай пакорай кладу галаву.

«Ніхто!» —
Гэтым словам я час затрымаю,
Які можа стукнуць зьнянацку ў
                                            акно
I вестку прынесьці, што доля 
                                           зямная
Зьлілася раптоўна ў імгненьне
                                          адно.

Але і тады, як мяне ўжо ня стане, 
Калі дождж са сьнегам
                                  спаткаюцца, то 
Табе на зьмярканьні або на
                                  сьвітаньні 
Успомніцца ўпэўнены голас: 
«Ніхто!»