Чытае Сяргей Вераціла
Цесна словам у строме бурлівай маўлення –
напіраюць адно на другое, штурхаюць,
задыхаюцца болем ці прагай натхнення,
паміраюць, хрыпяць, моўкнуць, уваскрасаюць,
спакушаюць, здзіўляюць драбніцаю кожнай.
Гулкі голас здаецца параненым зверам,
што бароніць жыццё, рвецца з сілаў апошніх,
каб прабіць абалонкі скарэлыя сэрцаў.
Словы, нібы вуголлі – душой не ўтрымаеш:
апякаюць, ды ім немагчыма не верыць.
Заварожаны іх заклінаннем шаманскім,
станаўлюся адным я аголеным нервам.