Сніцца кут мне родны наш,
У печы агонь даўно пагас.
Там няма матулі нашай,
Не цвіце больш бэз за хатай.
І няма роднай сялібы,
А думкі цягнуць да Радзімы.
Сніцца ноччу хата, сцежкі,
Ды на вокнах занавескі.
Як квітнеў вясною сад,
Зорак яркіх снегапад.
Смак вады з роднай крыніцы,
Каласы спелай пшаніцы.
У думках ноччу ўспамінаю,
Затым у снах сваіх ствараю.
Хату тую, што бацькі,
Дабудаваць нам не змаглі.
Я будую яе зноў,
Тку з прарочых сваіх сноў.
Абуяла настальгія,
І пераследуе фанастэнія.
06.04.2020г.