Той юнак быў дзiвак, Гожа мог ён спяваць. i пра талент яго Шмат дзе й сёння чуваць.
Ладзiў лодку з вяслом, Быў ён сябрам ракi. Не мiрыўся – са злом, Як i ўсе дзiвакi.
Мала верыў, аднак, Свет мiрскi ў юнака… А памёр ён, дзiвак – i памерла рака.