Гэтай казкі не зберагчы мне. Думка толькі адна гняце: Золак весніцы ці адчыніць, Ці адбудзецца новы дзень... Прымарудзіў, дзе можна прыспешыць, Не паверыў, дзе – душу разнасцеж! І не тое, што трэба – першае, І не тое з намі, што – НАША.