І сьвяцілася зьнічкай лампаднай,
Яе белае-белае цела
Сірацела на дрэвах сада.
Ападалі сьнягі лістападам,
Залацелі прагаліны шчыра,
Уяўлялі сябе вадаспадам
Капяжы
і ляцелі ў вырай.
Вырывалася я з мяцелі,
Вырастала да зоркі сунічнай
І радкі, майго сэрца адценьне,
Наталяла вадою крынічнай.