Шчэ промня моц пакуль недасягальна,
Каб сокам дрэў галіны ажывіць.
Але вясна ўжо тут.І так банальна
На лавачцы ў шаліку сядзіць.
Блакітнымі паводзіўшы вачыма
Па-добраму чакае,каб зіма
Убачыла,што болей немагчыма
Тут заставацца,і сышла сама.
Ды ганарліўке гэта непрыемна.
Яна гукнула вецер з вышыні,
Каб гнаць вясну.Але ўсё дарэмна,
Бо скончаны яе ліхія дні.
"Ну што ж,- падумала,-я працавала плённа.
І твая ўлада ў рэшце рэшт міне."
Зіма схіліўшы галаву стамлёна
Зняла карону,каб аддаць вясне.