Са зборніка «Гішторыі дзеда Алега».
Піша чалавек,
сабе…
І піша…
Піша, тое
што у галавУ прыйшло.
Не чапае, там каго,
ні крЫшачкі,
а намятАе слоўцы памялом…
ПадраўнОўвае іх грЭбенем,
ўладкОўвае.
Адрыфмоўвае радок з радком.
Пра жыццё,
пра гарадское і вяскОвае.
А яго за гэта – кулаком…
А з чаго?
Калі не падабаецца,
не чытайце яго “муць”.
Вамі ж гэта “муць” чытаецца…
Можа завідкі бяруць?
“ТрасянкОвы” ён, “сярмЯжны”?
Што вам, лайдакі, да гэтага?
Ён – графаман.
Не акадэмік важны,
не Рубінаў,
які мніць сябе Паэтам.
Піша чалавек.
Сабе і іншым піша.
Чытачоў хапАе,
значыць піша спраўна.
Ананімам,
двум, ці тром,
няроўна дЫшыцца…
З-падцішкА
дзярмо раскідваюць старАнна…
Бо няма ў іх –
дАра “рыфмаплецтва”…
І хоць бы дУмачка якая,
з іх,
ўсплыла…
Лепей вы б садзілі бульбу,
хлопцы…
Усе б карысць ад вас была…
26 мая 2013 г.
**( не чапае – не трогает; ні крЫшачкі – ни чуточки;
грЭбень – гребешок,расчёска; радок – строка; не падабаецца – не нравится; лайдакі – бездельники; мніць –
считает себя; хапАе – хватает; дУмачка – мыслишка;
лепей – лучше; карысць – польза).