Хай час пагрозна прадзецца —
Іх радасць ніхто не патушыць:
Дэльфіны смяюцца, як дзеці,
Дэльфіны ўзлятаюць, як птушкі.
Дэльфіны ўзлятаюць,
Пытаюць,
Дэльфіны загадку маюць:
«А што, у вас
Формула веку —
Забіць чалавека?»
«Паслухайце вы, дэльфіны.
He вызначайце шляхі нам!» —
Злуюся, сказаць хачу,
Ды мовы не знаю — маўчу...
I праразаюцца з нематы
Аўчаркі,
людзі,
драты.
I прарастаюць рысы:
Выбухі-кіпарысы,
Выбухі-секвоі,
Выбухі-хвоі,
Выбухі-грыбы, —
Лес бы які быў...
Дэльфіны не знаюць лесу,
Дэльфіны прагнуць прагрэсу.
Хоць нехта бярэ на мушку
Жывое ўсё на планеце —
Ляцяць дэльфіны, як птушкі,
Ляцяць — непапраўныя дзеці.
Я іх амаль зразумеў,
Хоць слоўнікаў пэўных не меў:
«А ў нас формула веку —
Адкрыць чалавека.
Адкрыць,
Наўзбоч не прайсці...
Вось дзе яго толькі знайсці?
Давайце ж разам шукаць,
Давайце разам гукаць...»
«Давайце! — крычу прастадушна. —
Ёсць чалавек на свеце!..»
...Ляцяць дэльфіны — як птушкі,
Смяюцца дэльфіны — як дзеці.