Кожны сам за сябе. Не чытай мае вершы, не трэба.
У гадзіну цяжкую я мушу застацца адзін.
У нябёсаў прашу я не грошай, гарэлкі і хлеба,
А спакою навечна пакінутых сонцам ільдзін.
Хутка сам, нібы лёд, ад усмешак гарачых растану,
Пабягу ручаямі скрозь Свіслач да бацькі Дняпра.
Прыйдзе час, я ад гэтага "хутка" хавацца не стану,
Не шкада мне жыцця: шмат паспеў я пакінуць дабра.
Гэта добрыя словы, што льюцца павольнай ракою,
Гэта дзеці дзяцей, што аднойчы падымуць мяне,
Гэта мова - падмурак дзяржавы, крыніца спакою,
Гэта шлях, на якім падарожніка слова кране.
Кожны сам за сябе перад небам трымае экзамен.
Не чытай мае вершы, згубіўшы сябе ў мітусні.
А калі прачытаў, то бязмоўя дакорлівы камень
Кінь далей, вызваляючы сэрца сваё ад хлусні.
05.03.2014