Я прысьвячаў бы табе свой кожны ўдых,
Ды падзяляў бы яго для дваіх.
На златой галіне апрану свае мройні
Дый па шэрай сьцяне мае зьзяцьмуць прамоўні
Мне ня трэба чакаць, ідучы ў міжпакоеўі,
А ў нязбытнасьць сапраўдні з яе месцамі многімі
Верыць шчэ рана занадта, пазьней уяўляцьму,
А дый мары скідаць у вяліку хавальню.
Як жа, як заваяўці мне цябе ? Дзе ж
Мне заціск такі ўзяць, мацнейш' ці квалейш'
Твая красыня ні з чым не блытальна й
Зірк твой красавы нібы ныр у плывальні
Нібы возагосьць ты зноў ды зноў прыяджаеш
І з лётнішча зоўняй да прыезьні сягаеш
Як свой відачынца, мяне захапіла ты
Бо з глуздніку ў сэрца думкі закінуты