Маладзік амалоджвае час.
Маяком мроям шлях пракладае.
І нязграбнага лёсу баркас
яхтай, ўскрыленай ветрам, лунае.
…хвалі хвіляў то ціха нясуць,
бы калышуць пад шэпт калыханкі,
то суровым храбтов паўстаюць:
кінуць ўгору – і скоцяць, як санкі…
Маладзіка люстэрка ўзышло –
гасне полымя ценяў адчаю.
Прадсвітальнае сонца святло
я світаннем надзеяў вітаю!