Сын радзіўся у танюткай
Гожай пані, станам гнуткай.
Ды марнее хлопчык - Божа!
Бо сынка карміць не можа.
- Хай карміць маё дзіцятка
Прыйдзе з хат якая матка.
За паслугу матку тую
Накармлю і апрану я.
На той кліч прыйшла да ганка
Маладзенькая сялянка:
Свой сынок з ражка піць будзе,
Панскі ж - ссаць яе тут грудзі.
Малако свой - п'е любое,
Панскі ж сын - яе, грудное.
Свой - дзень плача без матулі,
А яна - пяе тут «люлі».
Мамка родная штоночы
Спіць у ложку колькі хоча,
А пазычаная матка
Ноч люляе дзіцянятка.
Так цябе, панок, слабога
Да жыцця ўзняла, малога.
Каб не тая мамка з вёскі,
Ты б і свет не бачыў боскі.
Акрыяў, падрос. Каб сілы
Набіраў хутчэй ты ў жылы,
Для цябе пшанічку жала
«Мамка», булкі выпякала...
Пэўна, ты ўжо знаеш, блазан,
Што жыццём ёй абавязан.
Ці пра гэта ўсё забудзеш,
Калі важным панам будзеш?
О каб помнілі мы, зналі,
Чые рукі нас люлялі,
Бліжнім мо спрыяць бы ўмелі,
Сэрцам бы не ачарсцвелі!
Мо братоў з гнілых хацінак
Не ганялі б, як скаціну.
Плён іх працы б шанавалі,
Каласка б не растапталі.
Іх да сэрца б прытулілі
Ды навукам навучылі.
Помні: многія з тых хатак
Нам другіх давалі матак.