Чым далей сабе жыву я,
Тым мудрэй і разумней,
Я ўсё больш сябе шкадую,
Чымсьці то было раней.
Я не стану ў першы шэраг.
Лепш прыкіну: што і як,
І пасля прыйду на бераг,
Узяты штурмам забіяк.
Я не кінуся ў атаку
За гарластым дураком.
Я падумаю спачатку:
Куляй біць ці кулаком?
А мо,і біць зусім не трэба,
Можа песню заспяваць?..
Тым заробіш кусок хлеба,
І не трэба ваяваць.
. . .
Адну прымаўку ўзгадаю,
Мусіць,мудрая яна:
“Мая хата дзесьці з краю,
Мне ж не трэба ні ражна!”