Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

МінскіЯ Хронікі. БезнадзЕйнасць.

Сярэдняя: 4 (16 галасоў)

Я – ня дУмаю пра гОра…
Моц няма ўжо гаравАць…
Бо, усім нам ТУТ нядОбра –
ці, то – жыць,
ці – працавАць…

Праца добрая – ў загОне…
Думка спрАўная – злачЫнства…
УтаптАна ў гразь “ПагОня” –
прОдкаў сцяг,
гістарЫчны Сцяг АйчЫны…

Не даЕ прытУлку шУрык…
Не дае – замОжным быць…
Дваццаць год,
як – дУрыць, дУрыць…
І хОча – дАлей нас дурЫць…

Што ж за Кара на КраІну…
Што другІ дзесЯтак год,
ТУТ, злачЫнцамі, ў магІлу
заганЯецца народ ?

Усім ДабЫткам, з нАшай ПрАцы,
ну – як такое мОжа быць !
Адзін ЛайдАк распараджАецца…
Каб – ямУ, палЕпей жыць…

Маці-БеларУсь – да сьмЕрці змОрана…
Некаму на Ёй – ійсці ўпярОд…
ЗнічтажАецца ГістОрыя…
ЗнічтажАецца – Народ…
*+*
07 Студзеня 2013г.

**( гОра - гОре; моц - сил; няма ўжо - уже нет; працавАць – трудиться;
Праца – Работа,Труд; думка – мысль; злачЫнства – преступление;
прОдкаў – прЕдков; АйчЫны – Отчизны, Родины; прытУлак - место для жизни; замОжны – зажитОчный, имУщий; Кара на КраІну – Наказание на Страну;
злачЫнцы – преступники; ДабЫтак – Доход; з Працы – с Труда; ЛайдАк – Бездельник; палЕпей – получше; да сьмЕрці змОрана – смертельно измУчена).