Мне б пайсці, як снег, празрыста-лёгка за табой нябачнымі шляхамі, адшукаць свой лёс сярод аблокау і растаць нячутна, нечакана.
Снег заўсёды лашчыць і турбуе, да зямлі ляціць, на ёй знікае. Так і я - тваё цяпло адчую і зраблюся быццам нежывая