Іду павольна, асцярожна я
уверх па стромкай лесвіцы жыцця.
Раней ішоў я з мараю аб шчасці,
а зараз думка: “Хоць бы ўжо не ўпасці!”
мне б’ецца ў скроні, і вакол нікога,
надзея толькі на сябе і Бога;
самотна, цяжка, але ж толькі не спыніцца –
а там хоць ураган, хоць навальніца!
Прайсці свой шлях у невядомасць да змяркання,
бо у мінулае –
уніз –
няма вяртання…