На мяжы растання і сустрэчы – наш прыпынак і магчымасць выйсці з дня ды ў ноч, а з раніцы – у вечар… Але выхад не дае нам выйсця.
Міг сустрэчы выспеліць растанне. Але зноў мяжу яднаюць вочы. Дзякуй небу: нашаму каханню мала летам дня, зімою – ночы!