Прырода круціць калаўрот
Жыццё ляціць як ніць уперад
Закруціць як вадаварот
Яго той ніткай не памерыць.
Жыццё ідзе клубок матая
І рвецца нітка ад нацягу
Вакол нічога не азірая
Нам некалі звяртаць увагу.
Звязалі крэпка вузялком
Надрыў свайго жыцця.
І ўперад цягнем напралом
Як неразумнае дзіця.
А потым лёс мы свой клянём
Што ён цяжкім дастаўся нам .
І што крутый у нас пад’ём
І горкій на душэ бальзам.
Нам не змяніць напрамак тый
І не знайсці ніткі пачатак.
Свой горкій лёс ты не кляні
Пакорліва прымі жыцця астатак.
Лілія Воранава (Заяц) 18.03.2019