Ты — як застылы крок на асфальце,
дзе праходзіць маё жыццё.
Ты — сам яго пакінуў на свежым
асфальце,
тады яшчэ дыхаючым прагаю жыцця.
Ты прайшоў па маім сэрцы
і зачыніў дзверы ў будучыню.
У нас засталася толькі мінуўшчына,
і тая — адна на дваіх.
* * *
Маё жыццё лягло на тваю паперу тоўстаю рыскаю майго вузлаватага почырка і цягнецца па гэты час крывавым болем безвыходнасці.
Мы залежым: я — ад тваёй паперы;
ты — ад маёй безвыходнасці...
А незалежнасць нашая
некуды знікла,
быццам бы яе і не было.
і няма нам чаго выстаўляць
рахункі:
мы ж — залежым адзін ад аднаго.