Ноч, нібыта на сцішаным беразе,
Пакідае пакой.
Можа, гэта ад белага ветразя
У душы неспакой.
Можа, проста пастукала раніца
I застыла ў акне.
Я ў верасень крочу настаўніцай.
Як сустрэнуць мяне?
У сабе мову дзіўную, матчыну,
Як таемнасць, нашу.
Абуджаю Купалавай спадчынай
За душою душу.