Ня трэба нічога тлумачыць увогуле гаварыць
Лепей лічыць варон альбо на вакзале вагоны
Сядзець пад замком маўчаньня слухаючы парасоны
Песьню дажджу пад небам у голых нэрвах зарніц
Лавіць кожны шоргат наўкола ды адпускаць назад
Біць толькі бібікі й лынды крыўдзіць хіба што мухі
Выходзіць выключна ў космас і не ў сабе ад скрухі
Па даляглядзе туляцца мроячы з галавы да пят
Гуляць у хованкі з часам губляючы памяць ды
Сена касіць дыназаўрам на выпадак зьледзяненьня
І Сотню гадоў самоты ляжаць у зімовых сьненьнях
Чыстым зыкам напоеных да вечнае дабраты
Прыручаная ж адзінота ня мае сабе канца
Цягне ката за хвост настырная як пасаты
І рупіць сабраць чамаданы выдыхнуцца за краты
Выскачыць на сустрэчную й выжыць з розуму ад жыцьця