Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Gwlan

Сярэдняя: 3.6 (13 галасоў)

Расту з іспадчыны, каб напаткаць нясьмерць,
гляджу навыварат, гарнуся да Стажар.
Стажаруся вакол адвечнай бліскавіцы –
каб восьсю стаць самым у зор'я крутаверць
і слухаць трэцім вухам споведзь крыцы.
Няхай абудзіцца ўва мне мудрэц-маўчар,
што выпее знацьцё Таго з клінопісу ігліцы.
Як бог-нямко, што мовіць дзесяцьма,
зачышчу голас свой ад пустазельля сну –
у кожным слове высьмягну канечнасьць.
Мая душа паўсюль – нат дзе мяне няма, –
у прадзіве надслоў высноўваючы вечнасьць,
каб зь першакаранёў у неруш-старану
мне вырасьці да дна і чэрпаць чалавечасьць.
У дзьве руцэ няморы, Мамо, я набяру табе,
з чыіх грудзей мы дзьдзём жывое малако –
бо без жыцьця нічога ніколі неўміруча.
Я слаўлю Бацьку, садзячы сьвятарныя дубэ,
каб наша прышласьць помніла сябе праз нас рашуча.
І, выпрастаўшыся з чэрава, у немені вякоў
я болей не сагнуся – хоць быцьме мне балюча.



Сярэдняя: 3.8 (24 галасоў)

Настане і нашай вуліцы тупік, загляне цішыня і ў нашае ваконца, ў пад’ездах стане чутны адборны дамавік, прынаджаны сьвятлом ад лямпачнага сонца.

Упрочкі зьедзе транспарт, пустынны пераход растрэскае бяроза, прарваўшыся да ўгрэву, і сьвету мінакоў пяройдзе чорны кот дарогу па сьлядох пчалінай каралевы.

Адбіўшыся ад рук, набраўшы ў рот вады, мы станем пешаходзіць па вымерлым раёне і сьніць бяз задніх ног павальныя дажджы, багатыя вясёлкай, разьлітаю ў азоне.

Прыкаяныя ў моўчы сузор’яў і судрэў, мы станем вызнаваць свабоду адзіноты, з накураных паветраў мы выбудуем хлеў, бо шчасьце і ў хляве – тым больш у Хеароце.

Мы створымся наноў па вобразе здалёк, бо ўсё бярэ пачатак на тым баку калюжаў. Зьдзяцінелыя ўдосталь, мы зробім першы крок – на вока, раскатурханае сьцюжай.



Сярэдняя: 4.3 (16 галасоў)

Ня трэба нічога тлумачыць увогуле гаварыць
Лепей лічыць варон альбо на вакзале вагоны
Сядзець пад замком маўчаньня слухаючы парасоны
Песьню дажджу пад небам у голых нэрвах зарніц

Лавіць кожны шоргат наўкола ды адпускаць назад
Біць толькі бібікі й лынды крыўдзіць хіба што мухі
Выходзіць выключна ў космас і не ў сабе ад скрухі
Па даляглядзе туляцца мроячы з галавы да пят

Гуляць у хованкі з часам губляючы памяць ды
Сена касіць дыназаўрам на выпадак зьледзяненьня
І Сотню гадоў самоты ляжаць у зімовых сьненьнях
Чыстым зыкам напоеных да вечнае дабраты

Прыручаная ж адзінота ня мае сабе канца
Цягне ката за хвост настырная як пасаты
І рупіць сабраць чамаданы выдыхнуцца за краты
Выскачыць на сустрэчную й выжыць з розуму ад жыцьця



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

бязь дзьвераў разьдзьвернуты дом
бяз вокан неба ў пакоі
бязгучны удар вяслом
аглушаны бераг прыбоем

бяз золку залочаны дзень
бязь ветру палетак хваляй
бязь цела сьцелены цень
пустыня поўная даляй

бязь сена накіданы стог
бязь зерня наліты колас
бяз гораду бег дарог
аброк безьязыкага ўголас

бяз сну выбуджэньне зямлі
быцьцё насупраць нікому
палёт нерухомай стралы
як зрок адкрыты сьляпому



ш