Пакуль жыве мая бяроза, —
Бунтуе полымя ў крыві
I не збіваюцца на прозу
Святой любові салаўі.
Наскрозь
жыцця густую крону
Пранізвае іх звонкі свіст.
На дол спалохана-здзіўлёна
Ляціць яшчэ зялёны ліст.
Я сам — мурожная палянка,
Дзе,
чыста ўмыўшыся расой,
Стаіць бяляначка-славянка
З шаўковай русаю касой.
Душа, асветленая промнем
Яе глыбіннае красы,
He стоміцца заўсёдна помніць,
Адкуль пайшоў
і чый я сын.
На пуцявіне чалавечай
Зямны
прымаю ўдзячна лёс,
He вечны мы
пад Шляхам Млечным,
Ды вечнае
святло бяроз.
Яно ліецца апантана
Над скрыжаваннямі трывог,
Каб і наступнік наш нязнаны
Яго ў сабе навек збярог.
Жыві, бяроза!..
Светлым болем,
Шчымлівай радасцю звіні...
На гэтым свеце
нас з табою
Адны
трымаюць карані.