У палаце 159
Паляжаў, пагараваў, пасумаваў.
I цяпер вядома мне,
як сэрца лечаць –
Гэтакага шчасця паспытаў.
За сцяной палаты парк асенні,
Восеньскага лісця жаўцізна,
Хуткія аблокі, як алені,
Ціха праплываюць ля акна.
Дзесьці людзі плачуць і смяюцца,
А ў бальніцы — сум і цішыня,
I хвіліны ў скроні тупа б'юцца
Жалудамі пругкімі штодня.
Сумная палата з шыбамі на восень,
Ты не вінавата,
што хмурнее просінь,
Ты не вінавата, што я адзінокі...
Сумная палата...
Хуткія аблокі...
У палаце 159
Доктар мне жыццё маё адваяваў,
I цяпер прыветна,
ярка сонца свеціць,
Ды чамусь я зноў засумаваў.
Апушчуся ціха на калені
I глыну паветра, як віна,
Распачну маўклівае маленне
Прад крыжом знаёмага акна.
Страшна стане раптам апынуцца
Там, дзе ціхі сум і цішыня,
Дзе хвіліны ў скроні тупа б'юцца
Жалудамі пругкімі штодня.
Сумная палата з шыбамі на восень...
Песьня! Прыгожа. Трэба ссылку
Песьня! Прыгожа. Трэба ссылку на аўдзіа даць - будзе 5! А то так толькі тры паставяць. Але не я.
Сапраўды гэта песня,балючая
Сапраўды гэта песня,балючая песня, якая нарадзілася падчас хваробы... Дзякую шчыра што
адчулі! Чамусьці Вы мне падаліся аніколечкі не злым. Здароўя!