Памяць, яна жывая,
гойсае пад рукою,
памяць, яна як паля,
убітая ў дно супакою –
пнецца, дрэмле і енчыць,
жыгае, не астывае,
ярка ў далонях свечкай –
памяць, яна такая.
Выключыць бы, не ведаць,
што засталося дзесьці,
ды немагчыма гэта,
як адчуваць неадзетастць
думак суцэльнай плыні
жыцця, бурлівага ўсюды,
і пригвазданага венай
сэрца...
Вось так вось, людзі!