Прабачце, паненка, у строях шляхетных, цнатлівых,
Зь бялюткім праборам у гладкіх, як лён, валасах.
Былі вы з гасьцямі прыветнай, прыстойна-маўклівай.
І думка адна пра каханьне навейвала страх.
А мне ўжо нічога ад вас не пакінулі воды,
Імклівыя воды старой радаводнай ракі.
Спадніцы крухмальныя сталі пялюшкамі потым,
Каўнер-самавяз памяняны на лыжку мукі.
І рукі, што ўмелі задумліва клавішы лашчыць,
І крыжыкам шыць, і лацінскія кніжкі гартаць,
Пасьля навучыліся працы штодзённай, бяднячай,
І ўнукам нічога амаль не змаглі перадаць.
І я ці змагу на калені ў царкве апусьціцца
Так проста і шчыра, ці маўзеру ў вока зірнуць
І, на'т не зьбялеўшы, чужынцу шпурнуць завушніцы
І шлюбны пярсьцёнак – а годнасьці – не забяруць.
Прабачце, паненка у строгім шляхецкім убраньні.
Я ведаю – вы не такой уяўлялі мяне.
Ды нейкую сувязь пакінула неба між намі,
Таму і вісіць ваш партрэт у мяне на сьцяне,
Таму і складаюцца гэткія дзіўныя вершы,
Таму непамысна мне ў тлумных сучасных сяброў,
І дом мой заўсёды – як ціхая кутняя вежа,
І мову – адну выбіраю між роднасных моў.