Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

родны край

Яшчэ не ацэнена

…Неба вясновае мне падае
Кубак блакіту.
К. КАМЕЙША

Шарэюць кустоўі ракіты,
Спавіты нябёсы смугой…
Налі мне, паэце, блакіту
з вясновага неба – таго,

што над Налібоцкаю пушчай
з маланкамі ў згодзе жыве…
Душу маю смага адпусціць –
і стане лягчэй мне, павер.

А чым жа з табой падзяліцца?
Хіба што – сінечай лясоў?
З атрутай азёры, крыніцы…
І зводзіцца спеў жаўрукоў…

Налі мне, паэт самавіты…
Спатоль ад самоты Душу!
Смугою палыннай спавіты,
я кубак блакіту
прашу!



Яшчэ не ацэнена

Дваццаць пятага сакавіка —
Годны дзень
Беларускай дзяржавы.
Веснаплынных вятроў талака
Пыл з кароны атрэсла іржавы.
Шматавалі нас досыць арлы
І з адной, і з дзвюма галавамі.
Мы не зь нейкай бязроднай імглы,
Нас вякі як сваіх
Гадавалі.
Мы — ратаі святла,
Крывічы,
Верхачы неўміруючай Пагоні.
Маладзік сакалом на плячы,
Гартны меч у цьвярдое далоні.
Лучыць нашыя мары рака
Бел-чырвона-белага сьцяга.
Дваццаць пятага сакавіка —
Наша сьвята,
Пароль
І прысяга!



Яшчэ не ацэнена

Ax, Беларусь, мая ты доля,
Мая сляза і пацалунак,
Маё ў бярозках белых поле,
Мой песнямі набіты клунак!

Нясу цябе праз далі ў далі,
Спыняюся на землях розных,
Каб скрозь пачулі і пазналі
Гамонку вёсен вербалозных.

Нясу цябе насустрач люду
У тых вачах, што мне дала ты,
У словах тых, якімі буду
Да скону марнага багатай.

Цябе гукаю, дзе ні стану,
З табой сябруючы, сябрую,
Гаю, калі наносяць раны,
Дзеля цябе грахі дарую.

Імя тваё дае мне сілы,
Хоць не хвалюся я табою —
Як пацалункам самым мілым,
Як самай горкаю слязою.



Яшчэ не ацэнена

Пабывайце у нас ў Салiгорску!
Вы не бачылi цудаў такiх.
Ў неба горад узнёсся шахцёрскi
Мiж балотаў i пустак былых.

Горад соллю зямельнай назвалi.
Лёсам стаў ён тваiм i маiм.
Салiгорск – гэта моцны “Белкалiй”.
Хопiць справы усiм маладым.

Праца ў шахтах – не проста маёўка.
Разам з местам расце камбiнат.
Не заўсёды ўдаецца ўсё лоўка,
Ўсё залежыць ад плёну брыгад.

А калi сцiхне шум на прыпынках,
I на вулiцах стане цямно,
Зноў заззяюць агнi у будынках,
Гляне «Зорка Венера» ў вакно.

I нясецца над Новым Палессем,
Па вясеннiм iмчыцца раллi
Беларуская гучная песня:
Соль жыцця – побач з соллю зямлi!