Ты ня ведаеш чаго чакаць ад лёсу:
з працы выкінуць за п’янку ці дэбош,
станеш гопнікам, падсядзеш на “калёсы”,
прадасі апошні макінтош,
малады няўрымсьлівы гаўрош.
Ты дагэтуль не пабачыў пірамідаў,
не ўзышоў на беласьнежны эвэрэст,
край атлянтаў і зямля карыятыдаў
не патрапяць у тваю дзясятку “best”.
Ты памрэш, малы, далёка не ў парыжы, –
бо, на шчасьце, не прарок і не герой, –
а ў звычайным сьветлагорску ці нясьвіжы,
праклінаючы жыцьцёвы гемарой.
Бо ня быў нідзе, ня ёсьць, ды і ня будзеш,
пажыцьцёвы пэтэвэшнік-абармот.
Тупа зь лярвамі здароўе каламуціш.
Раскаваны пачатковец-ідыёт,
спадзяесься на шчасьлівыя расклады:
купіш колы і з бутэлькі выйдзе джын,
санта кляўс мільён падорыць на каляды,
прэзік лопне й прэзыдэнтам стане сын.
Ты жывеш у атачэньні імпатэнтаў,
бізнэс-лэдзі, мікі маўсаў, чаўнакоў,
далакопаў, копаў, хачыкаў, студэнтаў,
супэрмэнаў і астатніх чувакоў.
Ты зь дзяцінства марыў лётаць на камбайне,
стаць ды-джэем, і сэнсэем заадно;
нават зараз, завісаючы ў он-лайне,
летуценіш пра чырвонае “рэно”,
пра бамонды і рашучасьць джэймса бонда,
пра жанчыну, што кахацьме да труны:
не за бабкі, а за так, нібы джаконда.
Пра жыцьцё безь підарасаў і вайны.
Ты за сонца, што загляне у ваконца,
за галодных, што заглядваюць у рот,
за каросту, трыпэр, сіфіліс у штонцах.
За прыгожы горад-сад-і-агарод.
За гарэлку й цыгарэты без нацэнкі,
фізкультуру і здаровы лад жыцьця,
каб заўжды была на піве пенка,
каб мінала міма роспачы ладзьдзя.
За саюз братэрскі Бусьліка зь Цімошкам,
за суцэльны карнавал і галівуд,
каб каты таўсьцелі і ня мёрлі мышкі
і заўсёды раскрываўся парашут.
Каб – купацца ў малацэ і шакалядзе,
каб раслі каноплі – я іх так люблю!
Каб зьявіўся невядомы камікадзэ
і зрабіў краіне мёртвую пятлю.
Мой адзіны, мой любімы і харошы,
хай тваім учынкам будзе умалот!
Хай гульня прыемнай будзе і прыгожай
і натхненьне выдае адно джэк-пот.