Дні сплылі шумлівай чарадою,
I як быццам ліха не было.
На балотцах за смугой густою
Бусляняты сталі на крыло.
I ляцяць у шэрае міжхмар'е,
I ляцяць мае трывогі ўслед,
На зялёным, дзе жыву, паўшар'і
Колькі слёз было і колькі бед!
I не так ужо сплылі далёка
Тыя дні, калі пякла туга.
На балотцах — невясёлы клёкат.
У лагчынах — сіняя смуга.
Дзесьці блізка паміж дрэў пахілых
Дагараюць дымныя лаўжы,
I на свежаўзрыхленых магілах
Ацякаюць цэзіем крыжы.
Хто мне словы суцяшэння скажа?
Далеч зноў грымотамі гудзе.
I, глядзіш, у стомленым пейзажы
Буслянят ужо няма нідзе.