Сабою сонца засланіўшы,
Размову хмары пачалі,
Што зіму доўгую, стаміўшы
Сугробы снега забралі.
Вятры ганяюць іх па небе,
Бо ўсе чакаюць гром з дажджом.
А хмарам спрэчка толькі трэба –
Не хочуць ладзіць з Перуном.
Злуецца бацька наш нябесны,
Што згоды з імі не знайшоў,
Паслаў за хмарамі здалечы,-
І неўзабаве дождж пайшоў.
Грымела моцна па акрузе,
Маланка бліскала ўначы,
Стаялі лужыны на лузе –
Напітак водны зберагчы.
Суціхла ў цемрачнай глушы,
Калі ўсе хмары ўплылі.
Ім лёгка стала на душы,
Пакінуўшы свой след зямлі.