Данное творение посвящено реальному человеку с огромной многострадальческой душой, который доживает свою жизнь в одиночестве,
а единственным его окружением являются люди, что снимают у него комнату. Добрейшему Человеку, с большой буквы "Ч", знакомством с которым не перестаю гордиться.
Человек, который отказался от славы , денег ради души. Единственной радостью которого изначально была работа (директор Народного хора Беларуси) и семья, для которых он делал все, но в результате все же остался один...
Жывы, безнадзейна трымаючы веру,
Сталы Чалавек, затануўшы ў горы,
Адчуўшы душою людскія пакуты
З няшчасным жыццем, як салонае мора.
Тварыць, працаваць,
Ды забыцца ў шчасці,
Ці ў горы забыцца,
Ды слез не трымаць.
А хочацца – тую
Яшчэ раз убачыць,
Што сэрца парвала.
І проста абняць…
І што??? Уцякаць ад сваей адзіноты?
Ад праўды сваей кожны дзень уцякаць?
А хоча – кахання, увагі, пяшчоты,
А будзе – адзін гэты век дажываць..
І колькі гадоў ужо сына не бачыў.
Адзінага сына, што болей сказаць…
І што засталося – сядзіць ен і плача,
Пад рэквіем Моцарта цягне спяваць.
І скажа пра гэту мелодыю : “Казка,
І гора для гэтай няшчаснай зямлі.
Адкрые душу, і самотай уласнай
Абмые салонай слязой берагі…