Мільён разоў сустрэліся,
разышліся мільён разоў…
Жавалі кахання нас чэлюсці,
і выплёўвалі зноў і зноў.
Я радасны быў
і шчасцем забіты.
Застаўся адзін
без чыстай малітвы.
І голадам сэрца хрыпела,
Прасіла каханне сабе.
А ты маніла, сапела,
душа дрыжэла у пастыднай галыцьбе.
Ну і што ж?
Трэба жыць, мая Венера,
з усмешкай на вуснах…
Мы каханне мяняем,
што ж, такая манера,
і праблема наша
толькі ў густах.