Ад ранку, калі на Міцкевіча
лістота, павольна і велічна,
нібы самагубца з даху
ці з коміна, падае ўніз
я бачу як людзі з торбамі,
двугорбыя і аднагорбыя,
напружана крочаць натоўпамі
у рабочы свой парадыз
міма самотных нарыкаў,
сьвятлафораў, сьметніц, ліхтарыкаў
на свае гіганцкія фабрыкі
немавед для чаго.
Не хапае ім, бач, арганікі.
Насалілі ім, бач, батанікі.
Усё карціць пабачыць Салонікі,
Рым, Парыж і вяршыні гор
хоць ня ведаюць ні арабскае,
ні японскае, ні гішпанскае,
ні ангельскае, ні нямецкае.
Толькі “money” і “fuck”.
Выдумляюць якіясь канструкцыі,
вырабляюць у ложках фрыкцыі,
песьцяць комплексы і амбіцыі,
пераблытаўшы “густ” і “смак”.
Нехта звыкла капае гароды,
росьціць дзетак нязнанай пароды,
мацярыцца на ўладу й багоў ды
задуменна чухае бок.
“Пераспала з Ільлём у амбары”.
“Дзе вы бралі муку?” – “На базары.”
“Кажуць, хутка тут будуць татары”.
Местачкова-сялянскі лубок.
Я ж ад верасьня і да верасьня
бесклапотна блукаю па беразе,
пазіраю ў ваду, куды ўлезеш
ды й ня вылезеш больш.
На абодвух бульварах прасторных,
у дварох пастарэлых і хворых,
дзе ў дрэваў татальны пострыг,
ты – як вош.
Назіраеш, бяздушны патрыцый,
як наўкола лайно іскрыцца.
І матыў зьніадкуль бярэцца,
як у злодзея нож.