Раннія вечары восені паўнаводнай
Ходзяць каля платоў і местачковых хат.
Ім ужо не сустрэць постаці аніводнай.
“Спіць ужо ўсё даўно...” – ціха гаворыць сад.
На аксаміт зары дрэвы паклалі рукі,
Хочуць яе абняць і не пусціць у змрок.
Дзесці за небасхіл зноўку сплываюць гукі –
Восень у садзе тым
робіць нячутны крок...