Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Русалка

Яшчэ не ацэнена

Калі цвілі паўсюдна ліпы
і душна на зямлі было,
дзяўчына мілая з усхліпам,
пайшла к рацэ, каб там на дно

з крутога берага, як птушка,
яна зляцела ўніз і там...
Яе Вадзянік ціха гушкаў,
і хвалі ў такт яго рукам

так варажылі душы слабых,
дзяўчыны гэтай маладой...
Яшчэ ўчора хлопец бравы
хацеў забраць яе з сабой,

але тады, калі пабачыў,
што ў вёсцы той так шмат дзяўчат,
свае рашэнне перайначыў -
сышоўся з іншай на свой лад.

І гэтай міленькай дзяўчыны,
шкада зрабілася ўсім.
Ў рачной згубілася даліне
ў думках ў сваіх па ім...

Той хлопец бравы ажаніўся,
і хату ён пабудаваў.
І з часам неяк ён змяніўся,
стаў кавалём ды працаваў...

Забыўся ён аб усіх здарэннях,
што падмануў, што абяцаў...
І раптам, толькі на імгненне
аж да касцей мароз працяў...

Аб ёй успомніў неяк хутка,
і захацелася яму,
ісці на рэчку, дзе бялюткай,
бы чайкай скокнула ў ваду

(дзяўчына, што кахала дужа).

Прыйшоў туды і нахіліўся,
убачыў свой прыгожы лік,
задумаўся і зажурыўся,
душой сваёй хлапец панік.

А потым убачыў, як з ракі,
прыгожым лікам чаравала
яго русалка... напрасткі
бліжэй к яму ўсё падплывала.

***

І потым блізка падплыла,
і зазірнуўшы хлопцу ў вочы -
пацалавала і звяла
яго на дно ракі да ночы.

І толькі раніцай знайшлі,
хлапца ўжо нежывога цела...

Паўсюдна ліпы зацвілі...
Усе атрымала, што хацела...

2016 г.