Сэрцы паміраюць мілагучна у захадзе святла свайго ружовым, дзе ніхто не ведае іх мовы, акрамя аднолькавага вучня - Радзімы.
А калі загіне і Радзіма, сэрцу ужо не будзе дзе застацца; паляціць яно у лясы бадзяцца і нашчадкау з жудасным пакіне гукам.