Як шмат гармоніі ў прыродзе,
Ўсё ў ёй прыгожа і чароўна.
І нібыта па маўлівай дзіўнай згодзе
Сваёй чаргой ідзе ў ёй жыццё спакойна.
Ўсё ў ёй ідзе паводле тых законаў,
Якія там былі усталяваныя спрадвеку.
І парушыць іх наўрад ці нешта здольна,
Калі за доўгі час не удалося гэта чалавеку.
Сваім ўмяшальніцтвам ў дзікую прыроду
Ён спрычыніў ёй вельмі многа зла,
Але не гледзячы на ўсю гэтую шкоду
Яна да нашых дзён ўсёткі збераглась.
І па-ранейшаму яна нас ўсё здзіўляе,
Дзівосаў розных у яе даволі шмат.
Гэта скарбніца, што нас цалкам захапляе,
Перад якой цьмянее самы чысты дыямант.