Дрэва чула дрыжыць ад дыхання паўночнай зімы. Ліст сумуе на ім: ён застаўся навечна адзіны. Кроплі плачу з нябёс... Паглядзі, гэта мы, мы – астатнія слёзы маўклівай радзімы.