Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Павел Надольскі

Нарадзіўся ў 1979 годзе ў Мінску. У 2002 г. скончыў факультэт журналістыкі БДУ, стажыраваўся у Ягелоньскiм унiверсiтэце ў Кракаве. Выдаў два зборніка вершаў: "Рефлексия" (2007), "Край" (2008), мае шэраг публікацый у разнастайных айчынных выданнях.



Сярэдняя: 4.4 (30 галасоў)

Хто ты, беларускі наш народ?
Перад вачыма выгляд шматпакутны
стаіць дрыгвы няскоранай сярод,
бязмерна заклапочаны і смутны.

Адкуль ты? З першых крокаў крывічоў,
ці з поўначы прынесены вятрамі?
Ці, можа, паціскаючы плячом,
згадзішся, што зацверджаны царамі?

Чаму ў тваіх напружаных вачах
адбілася шмат усяго такога,
што за стагоддзі сечы на мячах
не паспрыяла крочыць паспяхова?

Навошта паступова ў заняпад
ты звёў свае гаворку і культуру?
Ды не кажы, што твой “старэйшы брат”
гвалтоўна заказаў па ім хаўтуры!

Калі пачаў мірыцца, узгадай,
ты з крыўдамі і нешчаслівым лёсам?
Зрушыся і сваёй крыві надай
агню, каб зноў паўстаць у рост калоса!



Сярэдняя: 4.6 (10 галасоў)

Былі дзівосныя часіны,
калі мы марылі аб тым,
каб месца не заняць расліны,
якою кормяцца скаты…



Сярэдняя: 4.6 (9 галасоў)

Зноў ён, вецер. Зноў, шалёны, рве,
грудзі дрэвам, вые, быццам хворы,
уздымае хвалі на дрыгве,
свішча па знясіленай прасторы.

Зноў схіляе да самой зямлі
кожны кусцік, кожную расліну.
Вырваныя з месцаў, дзе раслі,
травы гінуць. Разам з імі гіну.