Справа была адмыслова:
Сапсавалася карова.
Трэба недзе замяніць.
Без каровы – не пражыць.
Справа вельмі адмыслова –
Не ката набыць, карову,
Бо на вёсцы без каровы,
Як без снегу на Пакровы.
Шмат у прэсе прапаноў,
Як і дзе набыць кароў.
Ды трымай тут востра вуха,
Каб як след была Пяструха.
Гаспадыня ў хваляванні,
Як нявеста на спатканні,
Каб карміліцу узяць
І ў грашах не перадаць.
І нарэшце - прапанова,
Вось карова, дык карова!
Тлушчыня, цана, удой,
Не знайсці нідзе такой.
І ў спешцы гаспадыня
(У марах мацаючы вымя)
Прэ на Лотву, ды з сястрой
Узяць карміліцу з сабой.
Наш народ шмат звычак мае,
Ці прадасць што, ці купляе,
Трэба ўжо ж, ну як тут быць,
Справу кожную абмыць.
Гаспадыня так прыветна
І частуе так адметна,
Ёсць і выпіць што і з’есці,
А хацелі ж ледзь прысесці.
Стэфа песню зацягнула,
Зося ледзве не заснула,
Стэфу штурхае, злуе
І да хаты ўсё заве.
Ну, нарэшце, здэцца ўсталі.
Ужо і вопратку дасталі.
Трэба ўжо да хаты ісці,
Стэфу ж шуфлем не змясці.
“Налівай, Іван, - крычыць.
–Бо язык, як кол тырчыць.
Не нальеш – сама знайду,
Нінку ад цябе звяду!”
Жонка слухае, рагоча.
Ну чаго кабета хоча?
А Іван давай скакаць,
Стэфу каб пацалаваць.
Зося тут, што мае сілы
Стэфу за каршэнь хапіла
І пайшлі цераз канаву…
Ото ж бабам пераправа!
Стэфа ўкленчыла, кіпіць:
“З-за цябе мне бок баліць!”
Кажа Зосі. Тая ж хоча
Падаіць карову к ночы.
То жыццёвыя ўсё справы.
Жыць у вёсцы – не забавы.
Ёссць і клопат, і турбота,
І работа, і забота…
А сапраўднай гаспадыні
Трэба быць слугой, рабыняй
У хляве, у пуні, у хаце.
Хто за гэта ёй заплаціць?
Ды няма ў тым патрэбы.
Ёсць і хлеб, і ёсць да хлеба.
А, між тым, яны душою
Маладзей, чым мы з табою.